Vlak na de moord op Theo van Gogh zat ik met mijn medeleerlingen van de scriptschool, wat katerig bij elkaar in de les. We hadden de onderwerpen voor onze afstudeerscenario’s net ingeleverd en ze zouden die dag besproken worden door onze huisdocent: Ger Beukenkamp. Vergeleken met wat er de afgelopen tijd in Nederland allemaal gebeurd was, leek wat wij verzonnen hadden allemaal ineens zo slap en vooral zo onbelangrijk geworden.
Mijn verhaal ging over een vechtpartij op straat… tja, so what? Die dag was net de zoveelste moskee in de fik gegaan en we werden voortdurend lamgeslagen door schreeuwende krantenkoppen over haat en geweld. Ger was die dag ook niet helemaal zichzelf. Hij begon de les met een ongewoon verzoek. Hij had, samen met enkele andere initiatiefnemers, het plan opgevat om een film te maken over de moord en de impact die deze op de samenleving had. Het moest een compilatiefilm worden van allemaal kleinere verhaaltjes. Ze wilden daarbij zoveel mogelijk verschillende invalshoeken tonen. Afgezien van hemzelf zouden Mieke de Jong, Robert Alberdingk Thijm, Maria Goos en Eddy Terstall voor dit project een scenario schrijven maar er was nog plek voor meer korte verhalen. Dus als wij binnen een paar dagen met een scenario op de proppen konden komen, dan was er de kans dat onze naam tussen al die grote andere op de titelrol zou verschijnen. Nou leek mij die kans niet zo heel erg groot en bovendien leek het mij aanvankelijk bijna onmogelijk om in al dat mediageweld nog met een eigen nieuwe invalshoek te komen.
Toch liet het idee me niet los en omdat mijn afstudeerproject niet wilde vlotten, ben ik het gaan proberen. Ik schreef eerst een script over een man zonder mening. Door de moord op van Gogh moet iedereen ineens wel een mening hebben en dat leverde voor deze tragische hoofdpersoon dan ook grote problemen op. Het was een lekker autobiografisch gegeven en de uitwerking was ook wel grappig, maar het was allemaal niet zo heel relevant. Vier dagen later zat ik echter in Perdu bij een zwaarbewaakte lezing over kunst en media. Onder toeziend oog van bodyguards, discussieerden onder andere Funda Mujde en Abdelkader Benali over de huidige stormachtige tijden. Er werd veel gepraat over de gevolgen van de moord voor de moslimwereld. De toon was open, humoristisch en bloedserieus tegelijk. Toen ontstond mijn idee voor het script: “Grumpy Old Muslims” over een Turkse en Marokkaanse buurman wiens ruzie om een vuilniszak totaal uit de hand loopt als ze horen dat Theo van Gogh vermoord is. Het script werd enthousiast ontvangen door de initiatiefnemers van het allerzielenproject en tot mijn grote vreugde bestond er wel degelijk een kans dat het verfilmd zou worden. Er moest alleen nog wel een regisseur gevonden worden die deze taak op zich wilde nemen.
Het werd twee maanden akelig stil en ik dacht eigenlijk al dat die regisseur niet meer zou komen, toen eind januari dan toch het verlossende telefoontje kwam: Hanro Smitsman wilde graag meewerken. Ik had van Hanro net de korte film ‘Dajo’ gezien en was dus dubbel enthousiast. Hanro en ik zijn samen het script nog eens flink onder handen gaan nemen. Grappig was dat wij daarbij meer en meer op onze hoofdpersonen zijn gaan lijken want ondanks het feit dat we elkaar zeer goed lagen, hebben we nog dagenlang lopen kibbelen over de kleinste details. Op het laatst sms’ten we elkaar met als aanhef de namen van de hoofdpersonages, een grappige verwensing eronder en dan weer een geheel nieuw voorstel voor een alternatief einde. In die periode is het project ook voortdurend van naam veranderd en is het uiteindelijk: “Groeten uit Holland” geworden (hoe dat precies zo kwam is weer een verhaal apart). Toen IJswater de productie op zich nam, is het allemaal heel snel gegaan. Ondanks het feit dat niemand iets betaald kreeg voor deze film, stond alles en iedereen meteen klaar.
Voor ik het wist liep ik op de set van mijn eerste korte film. En wat is dat een machtig gevoel als je kijkt naar al die mensen die bezig zijn datgene wat je op een avondje in Perdu bedacht hebt, op film te krijgen! Een twintig meter hoge kraan voor de camera, een vuilniswagen van de gemeente, glaszetters voor het ingooien van een ruit, betimmerde huizen, het werd daar allemaal binnen twee dagen gerealiseerd. En ondanks het lastige weer en de korte opnametijd is alles wat ik gezien heb, erg mooi geworden. De eindmontage zal ik woensdag aanstaande pas zien als de film ‘Allerzielen’ in City in première gaat. Woensdag 20 april zal hij te zien zijn op Nederland 3 bij de NPS. Nu maar hopen dat het werk van deze onervaren filmmaker een beetje overeind blijft tussen het geweld van al de bekende veteranen.

.